από ΦΒ: Φαίη Τζανετουλάκου

Καταφύγιο

· 6 Οκτωβρίου 2016 · Τροποποιήθηκε · 

Ο ταρσανάς του Κιουλμπαξιώτη....

Τούτο το χωράφι στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι που τόσπερναν σκαριά...Και τάβλεπα που μεγάλωναν και ψήλωναν και στολίζονταν κι ύστερα φεύγανε...Άλλα για πάντα κι άλλα για εδώ κοντά...Αγνώριστα στη θάλασσα, ζωντανά, μορφοπλασμένα...Τα καμαρώναμε που ξέραμε πως είναι τα παγίδια τους και πως οι σάρκες τους και πως το κόκκαλό τους...Πως ανασταίνει κανείς ένα παιδί...Έτσι δα, ακριβώς το ίδιο...Τούτο το χωράφι μύριζε δάσος από τα ξύλα που κατέβαζαν απ τα βουνά....Χοντροί ακατέργαστοι κορμοί και στραβόξυλα...Βουβά τα λέγανε...Κι ήτανε δύσκολο το νταραβέρι μαζί τους...Μέσα στ αυτιά μου ακόμα αντηχεί η φωνή της δασκάλας μας για τ αγόρια που δεν τα παίρνανε τα γράμματα..."Στον ταρσανά...βουβά θα σέρνεις για να ζήσεις...." Σαν απειλή και σαν κατάρα...Κι εγώ απορούσα και δεν το καταλάβαινα που είναι το κακό....Αφού αυτά τα ξύλα δεν πέθαιναν, ανάσαιναν μέσα σε κείνο το χωράφι και μοσκομύριζε ο τόπος κι ύστερα γίνονταν όμορφα καϊκια που φεύγανε κι όλο φεύγανε κι είχανε μια παλικαριά....Η αφάνεια ωστόσο ήρθε πολύ γρήγορα και τις φοβέρες της δασκάλας μας τις πήρε ο άνεμος... Πολύ σύντομα, αστραπιαία σχεδόν ούτε ταρσανάς, ούτε βουβά, ούτε καϊκια, ούτε χωράφια με τη βουνίσια μυρωδιά...Η ιστορία αυτού του τόπου στη μνήμη, στις φωτογραφίες και στις διηγήσεις που όσο περνούν τα χρόνια μοιάζουν απίστευτες....

Φωτο από Το κέρας της Αμάλθειας...

Σχόλιο Νίτσα Κιάσσου